แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ธัมมิกอุบาสกเป็นผู้ทำทานประเภทต่าง ๆ แก่ภิกษุสงฆ์ เป็นผู้มีศีล มีกัลยาณธรรม มีความยินดีในการให้ทานได้เข้าสู่วัยชรา มีโรคกำเริบ คิดจะฟังธรรม จึงนิมนต์ภิกษุมาสาธยายธรรมให้กับตน

ในระหว่างที่ธัมมิกอุบาสกฟังธรรม ได้มีเหล่าเทวดามารับเขาเพื่อให้ไปอยู่ในเทวโลกของตน แต่ธัมมิกอุบาสกไม่ปรารถนาจะให้เทวดาเหล่านั้นทำอันตรายแก่การฟังธรรม จึงกล่าวว่าให้รอก่อน พวกภิกษุเข้าใจผิดจึงหยุดสวดและกลับไป 

ธัมมิกอุบาสกได้เลือกที่จะไปยังภพดุสิต เมื่อเสียชีวิตก็ได้ไปเกิดเป็นเทพบุตรบนภพดุสิต

พระพุทธองค์ได้ตรัสว่า

ผู้ไม่ประมาทแล้วทั้งหลาย เป็นคฤหัสถ์ก็ตาม เป็นบรรพชิตก็ตาม ย่อมบันเทิงในที่ทั้งปวงทีเดียว

ผู้ทำบุญไว้แล้วย่อมบันเทิงในโลกนี้ ละไปแล้วก็ย่อมบันเทิง ย่อมบันเทิงในโลกทั้งสอง เขาเห็นความหมดจดแห่งกรรมของตน ย่อมบันเทิง ย่อมรื่นเริง

บุคคลผู้ทำกุศลมีประการต่าง ๆ ย่อมบันเทิง ด้วยความบันเทิงเพราะกรรมในโลกนี้ว่า กรรมชั่ว เราไม่ได้ทำเลย กรรมดี เราทำแล้ว ละไปแล้ว ย่อมบันเทิง ด้วยความบันเทิงเพราะวิบาก ชื่อว่า ย่อมบันเทิงในโลกทั้งสองอย่างนี้

เมื่อทรงกล่าวคาถาจบ ชนเป็นอันมากได้เป็นพระอริยบุคคล มีพระโสดาบันเป็นต้น