แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

เมื่อครั้งเปรตทั้งสองเป็นมนุษย์ คือ ผู้เป็นบุตรได้ถวายทานแก่สงฆ์ เป็นคนไม่ตระหนี่ เป็นทานบดี มีจิตเลื่อมใส ได้ให้ทานแก่สมณพราหมณ์ทั้งหลาย ได้บำรุงด้วยกามคุณอันเป็นทิพย์ ส่วนเขาทั้งสองเป็นคนตระหนี่ บริภาษสมณพราหมณ์ทั้งหลาย จึงต้องกินหนองและเลือดของกันและกัน ได้ดื่มมากเท่าไรก็ยังไม่หายอยาก มีความหิวอยู่เป็นนิจ

สัตว์เหล่าใดได้ประสบโภคะต่างๆ แล้ว ไม่ใช้สอยเอง ทั้งไม่ทำบุญ สัตว์เหล่านั้นจักต้องหิวกระหายในปรโลก ครั้นทำกรรมทั้งหลาย มีผลเผ็ดร้อน มีทุกข์เป็นกำไรแล้ว ย่อมได้เสวยทุกข์ 

ก็บัณฑิตทั้งหลายพึงทำที่พึ่งของตน ชนเหล่าใดเป็นผู้ฉลาดในธรรม ฟังคำของพระอรหันต์ทั้งหลายแล้ว ชนเหล่านั้นย่อมไม่ประมาทในทาน