(๑) วิจาร เป็น ๑ ในองค์ ๕ ของ ปฐมฌาณ
วิจาร มีในสมัยนั้น เป็นไฉน?
ความตรอง ความพิจารณา ความตามพิจารณา ความเข้าไปพิจารณา ความที่จิตสืบต่ออารมณ์ ความที่จิตเพ่งดูอารมณ์ ในสมัยนั้น อันใด นี้ชื่อว่าวิจาร มีในสมัยนั้น.
(๒) วิตกและวิจารย่อมดับในที่ใด และใครดับวิตก วิจารได้แล้ว
วิตกและวิจารย่อมดับในทุติยฌาณนี้ และภิกษุในธรรมวินัยนี้ผู้บรรลุทุติยฌานมีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตกวิจาร เพราะวิตก วิจารสงบไป มีปีติและสุขเกิดแก่สมาธิอยู่ ท่านเหล่านั้นดับวิตกวิจารได้แล้ว
อ้างอิง:
(๒) วิหารสูตรที่ ๒ พระไตรปิฎกฉบับหลวง เล่มที่ ๒๓ ข้อที่ ๒๓๗ หน้าที่ ๓๓๓