แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระผู้มีพระภาคตรัสว่าบุคคล ๔ จำพวก มีปรากฏในโลกนี้ คือ

บุคคลผู้มีใจประกอบด้วยเมตตา ๑ มีใจประกอบด้วยกรุณา ๑ มีใจประกอบด้วยมุทิตา ๑ มีใจประกอบด้วยอุเบกขา ๑

แผ่ไปตลอดทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ก็เหมือนกัน ตามนัยนี้ ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง แผ่ไปตลอดโลก ทั่วสัตว์ทุกเหล่า ในที่ทุกสถาน ด้วยใจประกอบด้วยเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา อันไพบูลย์ ถึงความเป็นใหญ่ หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียนอยู่

รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันใด มีอยู่ในเมตตาฌาน กรุณาฌาน มุทิตาฌาน อุเบกขาฌานนั้น บุคคลนั้นพิจารณาเห็นธรรมเหล่านั้น โดยความเป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นดังโรค เป็นดังหัวฝี เป็นดังลูกศร เป็นของทนได้ยาก เป็นของเบียดเบียน เป็นของไม่เชื่อฟัง เป็นของต้องทำลายไป เป็นของว่างเปล่า เป็นของไม่ใช่ตน

บุคคลนั้น เมื่อตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายของเทวดาเหล่าสุทธาวาส ความอุบัตินี้แล ไม่ทั่วไปด้วยปุถุชน

อ่าน เมตตาสูตรที่ ๒