แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระผู้มีพระภาคตรัสแก่ภิกษุทั้งหลายให้พิจารณาถึงสิ่งปฏิกูลและไม่ปฏิกูล ดังนี้

๑. ควรให้ความสำคัญในสิ่งไม่ปฏิกูล ว่าเป็นสิ่งปฏิกูล ด้วยอาศัยประโยชน์ว่า ความกำหนัดในธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัดอย่าเกิดขึ้นกับตน

๒. ควรให้ความสำคัญในสิ่งปฏิกูล ว่าเป็นสิ่งไม่ปฏิกูล ด้วยอาศัยประโยชน์ว่า ความขัดเคืองในธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความขัดเคืองอย่าเกิดขึ้นกับตน

๓. ควรให้ความสำคัญในสิ่งไม่ปฏิกูลและปฏิกูล ว่าเป็นปฏิกูล  ด้วยอาศัยประโยชน์ว่า ความกำหนัด ความขัดเคือง อย่าเกิดขึ้นกับตน

๔. ควรให้ความสำคัญในสิ่งปฏิกูลและไม่ปฏิกูล ว่าเป็นสิ่งไม่ปฏิกูล ด้วยอาศัยประโยชน์ว่า ความขัดเคือง ความกำหนัด อย่าเกิดขึ้นตน

ภิกษุควรเว้นทั้งสิ่งไม่ปฏิกูลและสิ่งปฏิกูล เป็นผู้มีความวางเฉย มีสติสัมปชัญญะ ด้วยอาศัยอำนาจประโยชน์ว่า ความกำหนัด ความขัดเคือง ความหลง ในธรรมในอารมณ์ไหน ๆ ในส่วนไหน ๆ แม้มีประมาณน้อยอย่าเกิดขึ้นกับตน

อ่าน ติกัณฑกีสูตร