แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

เมื่อท่านพระอุปเสนะถูกอสรพิษกัด ท่านพระอุปเสนะให้ภิกษุทั้งหลายยกกายเรานี้ขึ้นสู่เตียง แล้วนำออกไปในภายนอก ก่อนที่กายนี้จะเรี่ยรายในที่นี้แล ประดุจกำแกลบ

ท่านพระสารีบุตรได้ยินดังนั้น จึงกล่าวว่า ความที่กายของท่านพระอุปเสนะเป็นอย่างอื่น หรือความแปรปรวนแห่งอินทรีย์ ตนทั้งหลายยังไม่เห็นเลย ไฉนท่านพระอุปเสนะจึงกล่าวเช่นนั้น

ท่านพระอุปเสนะกล่าวว่า ผู้ใดพึงมีความตรึกว่า เราเป็นจักษุ หรือ จักษุเป็นของเรา  เราเป็นโสต หรือ โสตเป็นของเรา  เราเป็นฆานะ หรือ ฆานะเป็นของเรา เราเป็นชิวหา หรือ ชิวหาเป็นของเรา เราเป็นกาย หรือ กายเป็นของเรา เราเป็นใจ หรือใจเป็นของเรา ความที่กายเป็นอย่างอื่น หรือความแปรปรวนแห่งอินทรีย์พึงมีแก่ผู้นั้นแน่นอน แต่ตนมิได้มีความตรึกอย่างนั้น ความที่กายจักกลายเป็นอย่างอื่น หรือความแปรปรวนแห่งอินทรีย์จักมีแก่ตนได้อย่างไร 

พระสารีบุตรจึงกล่าวว่า ท่านพระอุปเสนะได้ถอนอหังการ มมังการและมานานุสัยได้เด็ดขาดเป็นเวลานานมาแล้ว ฉะนั้น ท่านพระอุปเสนะจึงไม่มีความตรึกอย่างนั้น  

ภิกษุเหล่านั้นยกกายของท่านพระอุปเสนะขึ้นสู่เตียง นำไปภายนอก กายของท่านพระอุปเสนะเรี่ยรายในที่นั้นเองประดุจกำแกลบ ฉะนั้น
 

อ่าน อุปเสนสูตร