แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ครั้งหนึ่ง พระสารีบุตรเถระเที่ยวไปบิณฑบาตกับภิกษุ ๕๐๐ รูป ได้ไปยังประตูเรือนของมารดา ในบ้านนาลกะ

นางนิมนต์ให้ท่านนั่งแล้ว ขณะอังคาสอยู่ บ่นว่า ท่านไม่ได้ของเคี้ยวที่เป็นเดนและน้ำข้าวที่เป็นเดน ก็สมควรจะกินน้ำข้าวที่ติดอยู่ด้านหลังกระบวยในเรือนของคนอื่น ท่านสละทรัพย์ ๘๐ โกฏิ บวชเสียได้ ทำให้นางฉิบหายแล้ว บัดนี้ จงบริโภคเถิด

แม้ขณะถวายภัตแก่ภิกษุทั้งหลาย นางก็กล่าวว่า บุตรของตนถูกภิกษุทั้งหลายทำให้เป็นคนรับใช้แล้ว บัดนี้ พวกท่านจงบริโภคเถิด

พระเถระรับภิกษาแล้ว ได้ตรงไปยังวิหาร ครั้งนั้น ท่านพระราหุลเอื้อเฟื้อพระศาสดาด้วยบิณฑบาตแล้ว พระศาสดาตรัสกะพระราหุลถึงการไปบิณฑบาตร พระราหุลทูลว่าไปยังบ้านของย่า พระสารีบุตรถูกย่าด่า และพระสารีบุตรไม่ว่าอะไรเลย

ภิกษุทั้งหลายฟังคำนั้นแล้ว สนทนากันในโรงธรรมว่า คุณทั้งหลายของพระสารีบุตรเถระน่าอัศจรรย์ เมื่อมารดาของท่านด่าอยู่ ท่านก็มิได้โกรธเลย

เมื่อพระผู้พระภาคทรงทราบการสนทนาของภิกษุเหล่านั้น ได้ตรัสว่า

ธรรมดาพระขีณาสพทั้งหลายเป็นผู้ไม่โกรธเลย

แล้วตรัสพระคาถานี้ว่า

เราเรียกผู้ไม่โกรธ มีวัตร มีศีล
ไม่มีตัณหาเครื่องฟูขึ้น
ผู้ฝึกแล้ว มีสรีระในที่สุดนั้นว่าเป็นพราหมณ์

ในกาลจบเทศนา ชนเป็นอันมากบรรลุอริยผลทั้งหลายมีโสดาปัตติผล เป็นต้น

อ่าน
คาถาธรรมบท พราหมณวรรค
พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่มที่ ๔๓ หน้าที่ ๔๖๕ ถึงหน้าที่ ๔๖๗ พระสารีบุตรเถระ