แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระอนุรุทธะถามท่านพระสารีบุตรว่า ท่านตรวจดูตลอดพันโลกด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุของมนุษย์ ปรารภความเพียรไม่ย่อหย่อน ตั้งสติไม่หลงลืม กายสงบระงับไม่ระส่ำระสาย จิตตั้งมั่นเป็นเอกัคคตา ไฉนจิตของท่านจึงยังไม่พ้นจากอาสวะเพราะไม่ถือมั่น

พระสารีบุตรกล่าวว่า การที่พระอนุรุทธะคิดว่าท่านมีทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุของมนุษย์เป็นเพราะท่านมีมานะ

การที่พระอนุรุทธะคิดว่าท่านมีความเพียรไม่ย่อหย่อน ตั้งสติมั่น ไม่หลงลืม กายสงบระงับ จิตตั้งมั่นเป็นเอกัคคตาเพราะท่านมีอุทธัจจะ (ความฟุ้งซ่าน)

การที่ท่านคิดว่าจิตของท่านยังไม่พ้นจากอาสวะเพราะไม่ถือมั่นเป็นเพราะท่านมีกุกกุจจะ (ความรำคาญใจ)

พระสารีบุตรแนะนำให้ท่านพระอนุรุทธะละมานะ อุทธัจจะ กุกกุจจะ ไม่ใส่ใจธรรม ๓ อย่างนี้ แล้วน้อมจิตไปในอมตธาตุ

เมื่อพระอนุรุทธะปลีกวิเวกและสามารถละธรรม ๓ อย่างนี้ ไม่ใส่ใจธรรม ๓ อย่างนี้ น้อมจิตไปในอมตธาตุได้แล้ว จึงสำเร็จอรหันต์

อ่าน อนุรุทธสูตรที่ ๒