แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระผู้มีพระภาคถามพระสารีบุตรว่า เชื่อหรือไม่ว่าสัทธินทรีย์ วิริยินทรีย์ สตินทรีย์ สมาธินทรีย์ ปัญญินทรีย์ ที่บุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด

พระสารีบุตรตอบว่า ไม่ถึงความเชื่อต่อพระผู้มีพระภาค เพราะบุคคลใดยังไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ทราบ ไม่กระทำให้แจ้ง ไม่พิจารณาเห็นด้วยปัญญา บุคคลนั้นจะเชื่อจากคนอื่นว่า สัทธินทรีย์ วิริยินทรีย์ สตินทรีย์ สมาธินทรีย์ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด

บุคคลใดรู้แล้ว เห็นแล้ว ทราบแล้ว กระทำให้แจ้งแล้ว พิจารณาเห็นแล้วด้วยปัญญา บุคคลนั้นจึงหมดความเคลือบแคลงสงสัยว่า สัทธินทรีย์ วิริยินทรีย์ สตินทรีย์ สมาธินทรีย์ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด

พระสารีบุตรได้เห็นแล้ว ทราบแล้ว กระทำให้แจ้งแล้ว พิจารณาเห็นด้วยปัญญา ท่านจึงหมดความเคลือบแคลงสงสัยในอมตะนั้นด้วยตนเอง ไม่ต้องเชื่อชนเหล่าอื่น

อ่าน ปุพพโกฏฐกสูตร