แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า พรหมองค์หนึ่งเกิดทิฐิอันชั่วช้าว่า ไม่มีสมณะหรือพราหมณ์ใดที่จะมาในพรหมโลกได้ พระองค์จึงทรงไปปรากฏในพรหมโลกนั้น ประทับนั่งขัดสมาธิในเวหาเบื้องบนของพรหมนั้น แล้วเข้าเตโชธาตุกสิณ

ครั้งนั้น พระมหาโมคคัลลานะ พระมหากัสสป พระมหากัปปินะ และพระอนุรุทธ ได้มีความคิดว่า บัดนี้พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ที่ไหน เมื่อได้เห็นพระองค์ประทับนั่งขัดสมาธิในเวหาเบื้องบนของพรหม เข้าเตโชธาตุกสิณอยู่ ด้วยตาทิพย์ พวกท่านทั้งหมดจึงได้ไปปรากฏในพรหมโลกนั้น แล้วอาศัยทิศบูรพา ทักษิณ ประจิม และอุดร ตามลำดับ นั่งขัดสมาธิในเวหาเบื้องบนของพรหมนั้น  ต่ำกว่าพระผู้มีพระภาค แล้วเข้าเตโชธาตุกสิน

เมื่อพรหมเกิดความสลดใจ ทิฐิในกาลก่อนได้หายไป เห็นพระผู้มีพระภาคเป็นผู้เป็นไปล่วงวิเศษ เป็นเบื้องหน้าของสัตว์ในพรหมโลก พระผู้มีพระภาคจึงกลับมายังพระวิหารเชตวัน

จากนั้นพรหมได้ให้พรหมปาริสัชชะมาหาพระมหาโมคคัลลานะถึงที่อยู่ ถามว่า นอกจากพระมหาโมคคัลลานะ พระมหากัสสปะ พระกัปปินะ และพระอนุรุทธะ ยังมีสาวกอื่นของพระผู้มีพระภาคอีกหรือไม่ ที่มีฤทธิ์มาก มีอานุภาพมาก ซึ่งพระมหาโมคคัลลานะตอบว่า ยังมีสาวกของพระพุทธเจ้าอีกมาก ซึ่งได้วิชชา ๓ บรรลุอิทธิวิธีญาณ และฉลาดในเจโตปริยญาณ หมดอาสวะ ไกลจากกิเลส

เมื่อได้ฟังแล้วพรหมปาริสัชชะเกิดความชื่นชมอนุโมทนาภาษิตนั้น กลับไปกล่าวภาษิตนั้นแก่พรหม ซึ่งพรหมก็มีใจยินดี ชื่นชมภาษิตของพรหมปาริสัชชะ

อ่าน อปราทิฏฐิสูตร