แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระสารีบุตรถามพระโมคคัลลานะว่าวันนี้พระโมคคัลลานะมีผิวพรรณผ่องใสเพราะอยู่ในวิหารธรรมอันละเอียดหรือ

พระโมคคัลลานตอบว่าท่านอยู่ในวิหารธรรมหยาบ แต่ได้มีธรรมีกถากับพระผู้มีพระภาค

พระสารีบุตรถามต่อไปว่าพระผู้มีพระภาคทรงเสด็จมาด้วยฤทธิ์หรือพระโมคคัลลานะไปเข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาคด้วยฤทธิ์

พระโมคัลลานะตอบว่ามีธรรมีกถากับพระผู้มีพระภาคด้วยทิพยจักษุธาตุและทิพยโสตธาตุ

พระโมคคัลลานะทูลถามพระผู้มีพระภาคว่าบุคคลชื่อว่ามีความเพียรด้วยเหตุเพียงเท่าใด

พระพุทธเจ้าตรัสกับพระโมคคัลลานะว่า บุคคลจะชื่อว่าเป็นผู้ปรารภความเพียร ด้วยเหตุประมาณนี้

ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเป็นผู้ปรารภความเพียร ด้วยตั้งสัตยาธิษฐานว่า จะเหลืออยู่แต่หนัง เอ็นและกระดูก ก็ตามที เลือดและเนื้อในร่างกายจงเหือดแห้งไปเถิด ผลอันใดที่จะพึงบรรลุได้ด้วยเรี่ยวแรงของบุรุษ ด้วยความเพียรของบุรุษ ด้วยความบากบั่นของบุรุษ ยังไม่บรรลุผลนั้นแล้ว จะหยุดความเพียรเสียเป็นอันไม่มี

พระสารีบุตรสรรเสริญพระโมคคัลลานะว่า 

เปรียบเหมือนก้อนหินเล็ก ๆ ที่บุคคลเอาไปวางเปรียบเทียบกับขุนเขาหิมพานต์ฉันใด เมื่อเปรียบเทียบเคียงกับท่านมหาโมคคัลลานะก็ฉันนั้นเหมือนกัน ท่านมหาโมคคัลลานะเป็นผู้มีฤทธิ์มาก มีอานุภาพมาก เมื่อจำนงอยู่ พึงตั้งอยู่ได้ตลอดกัป

พระโมคคัลลานะสรรเสริญพระสารีบุตรว่า

ก้อนเกลือเล็กๆ ที่บุคคลหยิบเอาไปวางเปรียบเทียบกับหม้อเกลือใหญ่ ฉันใด เมื่อเปรียบเทียบท่านสารีบุตรก็ฉันนั้น ท่านพระสารีบุตรเป็นผู้อันพระผู้มีพระภาคทรงชม ทรงสรรเสริญ ทรงยกย่อง มีอาทิว่า ภิกษุผู้ถึงซึ่งฝั่งคือพระนิพพาน เป็นผู้เยี่ยมด้วยปัญญา ด้วยศีลและอุปสมะ

อ่าน ฆฏสูตร