แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ท่านพระมหากัจจายนะกล่าวว่า พระพุทธเจ้าตรัสว่า สมัยที่ควรเข้าไปพบภิกษุผู้เจริญภาวนาทางใจมี ๖ ประการได้แก่

สมัยที่ใจถูก กามราคะ กลุ้มรุม ถูกกามราคะครอบงำ และไม่ทราบอุบายซึ่งเป็นเครื่องสลัดออกแห่งกามราคะ

สมัยที่มีใจถูก พยาบาท กลุ้มรุม ถูกพยาบาทครอบงำ  และไม่ทราบอุบายซึ่งเป็นเครื่องสลัดออกแห่งพยาบาท

สมัยที่ใจถูก ถีนมิทธะ กลุ้มรุม ถูกถีนมิทธะครอบงำ  และไม่ทราบอุบายซึ่งเป็นเครื่องสลัดออกแห่งถีนมิทธะ

สมัยใจถูก อุทธัจจกุกกุจจะ กลุ้มรุม ถูกอุทธัจจกุกกุจจะครอบงำ  และไม่ทราบอุบายซึ่งเป็นเครื่องสลัดออกแห่งอุทธัจจกุกกุจจะ

สมัยที่ใจถูก วิจิกิจฉา กลุ้มรุม ถูกวิจิกิจฉาครอบงำ  และไม่ทราบอุบายซึ่งเป็นเครื่องสลัดออกแห่งวิจิกิจฉา

สมัยที่ ไม่รู้ ไม่เห็น ซึ่งนิมิตเป็นที่สิ้นอาสวะ โดยลำดับ เมื่อผมอาศัยการกระทำไว้ในใจนั้นดีแล้ว

เพื่อขอให้ท่านแสดงธรรมเพื่อละกามราคะ พยาบาท ถีนมิทธะ อุทธัจจกุกกุจจะ วิจิกิจฉา และเพื่อความสิ้นอาสวะ
 

อ่าน สมยสูตร ๒