แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ท่านพระมหากัจจายนะกล่าวสอนพระภิกษุทั้งหลาย ว่าดังนี้

ภิกษุไม่ควรทำการงานให้มาก ควรหลีกเร้นหมู่ชน ไม่ควรขวนขวายเพื่อยังปัจจัยให้เกิด

ภิกษุผู้ติดรสอาหาร ภิกษุนั้นชื่อว่าเป็นผู้ขวนขวายเพื่อยังปัจจัยให้เกิด และชื่อว่าละทิ้งประโยชน์อันจะนำความสุขมาให้

การไหว้การบูชาในสกุลทั้งหลาย เป็นเปือกตม ละได้ยาก

ไม่ควรแนะนำสัตว์อื่นให้ทำกรรมอันเป็นบาปและไม่พึงส้องเสพกรรมนั้นด้วยตนเอง

คนเราย่อมไม่เป็นโจรหรือเป็นมุนีเพราะคำของบุคคลอื่น บุคคลรู้จักตนเองว่าเป็นอย่างไร เทพเจ้าทั้งหลายก็รู้จักบุคคลนั้น ว่าเป็นอย่างนั้น

พวกใดรู้ตัวว่าจักพากันไปสู่มัจจุราช ความทะเลาะวิวาทย่อมระงับไปเพราะพวกนั้น

บุคคลผู้มีปัญญาถึงจะสิ้นทรัพย์ก็ยังเป็นอยู่ได้ ผู้มีปัญญาถึงมีตาดี ก็ทำเหมือนคนตาบอด ถึงมีหูดีก็ทำเป็นดังคนหูหนวก ถึงมีปัญญาก็ทำดังคนใบ้ ถึงมีกำลังก็ทำเป็นดังคนทุรพล แต่เมื่อประโยชน์เกิดขึ้น ถึงจะนอนอยู่ในเวลาใกล้ตาย ก็ยังทำประโยชน์นั้นได้

อ่าน มหากัจจายนเถรคาถา