แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระผู้มีพระภาคทรงแสดงธรรมคาถาประกอบด้วยบท ๔ ว่า

ธรรมดาบัณฑิตต้องละความอาลัยรักใคร่ในขันธ์ทั้งหลาย ทั้งที่เป็นอดีต อนาคต และปัจจุบันเสีย พ้นจากทุกข์ทั้งหลาย มีชาติเป็นต้น

แล้วตรัสพระคาถาว่า

ท่านจงเปลื้องอาลัยในก่อนเสีย จงเปลื้องอาลัยข้างหลังเสีย จงเปลื้องอาลัยในท่ามกลางเสีย  จึงเป็นผู้ถึงฝั่งแห่งภพ มีใจหลุดพ้นในธรรมทั้งปวง จะไม่เข้าถึงชาติและชราอีก                   

ในกาลจบเทศนา อุคคเสนบรรลุพระอรหัตพร้อมด้วยปฏิสัมภิทา การตรัสรู้ธรรมได้มีแก่สัตว์ ๘๔,๐๐๐ อุคคเสนได้บรรพชา เป็นผู้ทรงไว้ซึ่งบริขาร ๘  ประหนึ่งพระเถระมีพรรษา ๖๐ ในขณะนั้นเอง
 
เมื่อภิกษุผู้กล่าวหาอุคคเสนว่าพยากรณ์อรหัตตผลเพราะกล่าวว่า ไม่มีความกลัว พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ภิกษุผู้ตัดสังโยชน์ได้แล้ว เช่นเดียวกับอุคคเสน หากลัว หาพรั่นพรึงไม่ แล้วตรัสพระคาถาว่า

เรากล่าวผู้ที่ตัดสังโยชน์ทั้งหมดได้  ไม่สะดุ้ง ผู้ล่วงกิเลสเป็นเครื่องข้อง ไม่ประกอบด้วยโยคะกิเลสแล้วว่า  เป็นพราหมณ์ 

เมื่อจบธรรมเทศนา การบรรลุธรรมได้มีแก่ชนเป็นอันมาก

ภายหลังนางนักฟ้อนผู้เป็นภรรยาได้บรรพชาในสำนักของภิกษุณี บรรลุพระอรหัต 



อ่าน คาถาธรรมบท ตัณหาวรรค
อรรถกถาเรื่อง บุตรเศรษฐีชื่ออุคคเสน