แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระศาสดาทรงติเตียนเหล่าภิกษุชาวนครภัททิยะผู้ขวนขวายในการประดับเขียงเท้า ละทิ้งอุทเทส (ศึกษาเล่าเรียนธรรมวินัย) ปริปุจฉา (การไต่ถาม) อธิศีล (อินทรียสังวร) อธิจิต (สมถภาวนา) อธิปัญญา (วิปัสสนาภาวนา) ว่า เธอทั้งหลายมาด้วยกิจอย่างหนึ่ง แล้วขวนขวายในกิจอย่างอื่น

และได้ตรัสพระคาถาว่า

ก็ภิกษุละทิ้งสิ่งที่ควรทำ แต่ทำสิ่งที่ไม่ควรทำ อาสวะทั้งหลาย ย่อมเจริญแก่ภิกษุเหล่านั้น ผู้มีมานะ ประดุจไม้อ้ออันยกขึ้นแล้ว ประมาทแล้ว

ส่วนสติอันไปในกาย อันภิกษุเหล่าใด ปรารภด้วยดีเป็นนิตย์ ภิกษุเหล่านั้นมีปกติทำเนืองๆ ในกิจที่ควรทำ ย่อมไม่เสพสิ่งที่ไม่ควรทำ อาสวะทั้งหลายของภิกษุเหล่านั้น ผู้มีสติ มีสัมปชัญญะ ย่อมถึงความตั้งอยู่ไม่ได้

ในกาลจบเทศนา ภิกษุเหล่านั้นตั้งอยู่ในพระอรหัตตผล



อรรถกถาเรื่อง ภิกษุชาวนครภัททิยะ