อุปวาณสูตร
ว่าด้วย
โพชฌงค์ ๗ ที่ปรารภดีแล้วย่อมอยู่ผาสุก
เหตุการณ์
ท่านพระสารีบุตรถามท่านพระอุปวาณะว่า ภิกษุจะพึงรู้หรือไม่ว่าโพชฌงค์ ๗ ที่ปรารภดีแล้วด้วยการกระทำไว้ในใจโดยแยบคายเฉพาะตน ย่อมเป็นไปเพื่อความอยู่เป็นผาสุก
ท่านพระอุปวาณะตอบว่า ภิกษุพึงรู้ได้ว่าโพชฌงค์ ๗ ที่ปรารภดีแล้วด้วยการกระทำไว้ในใจโดยแยบคายเฉพาะตน ย่อมเป็นไปเพื่อความอยู่ผาสุก
ภิกษุปรารภสติสัมโพชฌงค์ ปรารภธรรมวิจยสัมโพชฌงค์ เจริญวิริยสัมโพชฌงค์ เจริญปีติสัมโพชฌงค์ เจริญปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ เจริญสมาธิสัมโพชฌงค์ เจริญอุเบกขาสัมโพชฌงค์ ย่อมรู้ได้ว่าจิตหลุดพ้นดีแล้ว ถีนมิทธะถอนเสียแล้ว อุทธัจจกุกกุจจะกำจัดได้แล้ว ความเพียรปรารภแล้ว กระทำไว้ในใจอย่างจริงจัง มิได้ย่อหย่อน
ภิกษุพึงรู้ได้ว่าโพชฌงค์อันปรารภดีแล้วอย่างนี้ด้วยการกระทำไว้ในใจโดยแยบคายเฉพาะตน ย่อมเป็นไปเพื่อความอยู่ผาสุก
อ่าน อุปวาณสูตร
อ้างอิง
อุปวาณสูตร พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๑๙ ข้อที่ ๔๐๓-๔๐๖ หน้า ๑๐๒-๑๐๓
ชุดที่
ลำดับที่
19