แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ในกาลใด ภิกษุอบรมจิตให้ดีด้วยจิต ในกาลนั้น ควรพยากรณ์ภิกษุนั้นว่า รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี

ภิกษุอบรมจิตให้ดีด้วยจิตอย่างนี้ว่า  

จิตของเราปราศจากราคะ โทสะ โมหะ แล้ว
จิตของเราไม่มีราคะ โทสะ โมหะ เป็นธรรมดา
จิตของเราไม่เวียนมาในกามภพ ในรูปภพ ในอรูปภพ เป็นธรรมดา

แม้รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ อย่างหยาบ ๆ ที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุ โสตะ ฆานะ ชิวหา กาย ใจ ผ่านมาทางคลองจักษุ โสตะ ฆานะ ชิวหา กาย ใจ แห่งภิกษุผู้มีจิตหลุดพ้นโดยชอบอย่างนี้

รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ นั้นก็ครอบงำจิตของภิกษุไม่ได้ จิตของภิกษุไม่เจือด้วยรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ นั้น เป็นจิตมั่น ไม่หวั่นไหว และภิกษุย่อมพิจารณาเห็นความเสื่อมไปแห่ง รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ นั้น



อ่าน สิลายูปสูตรที่ ๒