แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พ่อค้าบรรทุกสินค้าในเกวียน ๕๐๐ เล่ม จะไปค้าขายต่างเมือง ได้นิมนต์ภิกษุ ๕๐๐ รูปเดินทางร่วมไปด้วยกัน และถวายภิกษาแก่ภิกษุเหล่านั้นเป็นนิตย์ เมื่อโจรได้ข่าวว่าพ่อค้าออกเดินทาง ได้ไปซุ่มอยู่ในดงเพื่อดักปล้น ฝ่ายพ่อค้าได้พักที่ใกล้บ้านแห่งหนึ่งที่ปากดง
 
เมื่อพ่อค้าทราบว่ามีโจรดักซุ่มอยู่ริมทาง จึงตัดสินใจพักอยู่ที่นั่น ไม่เดินทางไปต่อและไม่เดินทางกลับ แล้วได้เรียนภิกษุทั้งหลายว่ามีโจรซุ่มดักอยู่ระหว่างทางต้องการจะปล้นพวกตน พวกตนจะพักอยู่ที่นั่นชั่วคราว หากภิกษุจะไปต่อก็จงไปตามความพอใจ
 
ภิกษุจึงอำลาพ่อค้ากลับไปเมืองสาวัตถี และได้เข้าเฝ้าพระศาสดา เมื่อพระศาสดาทรงทราบเหตุได้ตรัสว่า
 
พ่อค้าผู้มีทรัพย์มาก ย่อมเว้นทางที่มีภัย เพราะมีพวกโจรอยู่ บุรุษแม้ใคร่จะเป็นอยู่ ย่อมเว้นยาพิษอันร้ายแรง แม้ภิกษุทราบว่า ภพ ๓ เป็นเช่นกับหนทางที่พวกโจรซุ่มอยู่  ควรเว้นกรรมชั่วเสีย
 
เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม จึงตรัสพระคาถานี้ว่า
 
บุคคลพึงเว้นกรรมชั่วทั้งหลายเสีย เหมือนพ่อค้ามีทรัพย์มาก มีพวกน้อย เว้นทางอันพึงกลัว เหมือนผู้ต้องการจะเป็นอยู่ เว้นยาพิษเสีย ฉะนั้น
 
ในกาลจบเทศนา ภิกษุเหล่านั้นบรรลุพระอรหัตพร้อมด้วยปฏิสัมภิทา


อ่าน มหาธนวาณิช
อ่าน คาถาธรรมบท ปาปวรรค