แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

วันหนึ่ง พราหมณ์คนหนึ่งได้ยืนดูพวกภิกษุกำลังห่มจีวร ในที่ที่ห่มจีวรนั้นมีหญ้างอกขึ้น เมื่อภิกษุรูปหนึ่งกำลังห่มจีวรอยู่ ชายจีวรได้เกลือกที่หญ้า จึงเปียกหยาดน้ำค้าง พราหมณ์เห็นเหตุนั้นแล้วคิดว่าควรทำที่นี่ให้ปราศจากหญ้า วันรุ่งขึ้น เขาถือจอบไปถากที่นั้น ทำให้เป็นที่มณฑลลาน
 
ในวันรุ่งขึ้น เมื่อภิกษุมาห่มจีวรที่นั้น พราหมณ์ได้เห็นชายจีวรของภิกษุรูปหนึ่งตกไปบนพื้นดินเกลือกกลั้วอยู่ที่ฝุ่น จึงคิดว่าควรเกลี่ยทรายลงในที่นี้ แล้วได้ขนทรายมาเกลี่ยลง
 
ต่อมาวันหนึ่ง ในเวลาก่อนภัตได้มีแดดกล้า พราหมณ์เห็นเหงื่อไหลออกจากกายของพวกภิกษุที่กำลังห่มจีวรอยู่ จึงคิดว่าควรสร้างมณฑปในที่นี้ เขาจึงให้สร้างมณฑป
 
รุ่งขึ้นอีกวันหนึ่ง ได้มีฝนพรำแต่เช้าตรู่ พราหมณ์แลดูพวกภิกษุอยู่ เห็นพวกภิกษุมีจีวรเปียก จึงคิดว่าควรสร้างศาลาในที่นี้ เขาจึงให้สร้างศาลา แล้วคิดว่าจักทำการฉลองศาลา
 
เขานิมนต์ภิกษุสงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุข ถวายทาน ในเวลาเสร็จภัตกิจ ได้กราบทูลเรื่องนั้นทั้งหมด พระศาสดาทรงสดับคำของเขาแล้ว ตรัสว่า
 
ธรรมดาบัณฑิตทั้งหลายทำกุศลอยู่คราวละน้อย ๆ ทุก ๆ ขณะ ย่อมนำมลทินคือ อกุศลของตนออกโดยลำดับทีเดียว
 
ดังนี้แล้ว จึงตรัสพระคาถานี้ว่า
 
ผู้มีปัญญา ทำกุศลอยู่ คราวละน้อย ๆ ทุก ๆ ขณะ โดยลำดับ พึงกำจัดมลทินของตนได้ เหมือนช่างทองปัดเป่าสนิมทอง
 
ในกาลจบเทศนา พราหมณ์ดำรงอยู่ในโสดาปัตติผล  เทศนาได้มีประโยชน์แม้แก่มหาชนแล้ว



อ่าน พราหมณ์คนใดคนหนึ่ง
อ่าน คาถาธรรมบท มลวรรค