แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ในกาลที่พระศาสดาจวนจะปรินิพพานในอีก ๔ เดือนข้างหน้า เหล่าภิกษุประมาณ ๗๐๐ รูปซึ่งยังเป็นปุถุชน เกิดความสังเวช ส่วนพระอัตตทัตถเถระคิดว่า ก็ตัวเรายังเป็นผู้มีราคะอยู่ เมื่อพระศาสดายังทรงพระชนม์อยู่นี่แหละ เราจักพยายามเพื่อประโยชน์แก่พระอรหัต และไม่ยอมไปพบปะภิกษุรูปอื่นเลย

เมื่อพระศาสดาทรงทราบเรื่อง ได้ตรัสว่า  
           
ผู้ใดมีความสิเนหาในเรา ผู้นั้นควรเป็นดุจอัตตทัตถะ ด้วยว่า ชนทั้งหลายบูชาอยู่ด้วยวัตถุต่าง ๆ มีของหอม เป็นต้น ย่อมไม่ชื่อว่าบูชาเรา ส่วนผู้บูชาอยู่ด้วยการปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ย่อมชื่อว่าบูชาเรา เพราะฉะนั้น แม้ภิกษุรูปอื่นก็พึงเป็นเช่นอัตตทัตถะ

และได้ตรัสพระคาถาสืบต่อไปว่า
           
บุคคลไม่พึงยังประโยชน์ของตนให้เสื่อมเสีย เพราะประโยชน์ของคนอื่นแม้มาก รู้จักประโยชน์ของตนแล้ว พึงเป็นผู้ขวนขวายในประโยชน์ของตน

เมื่อจบคาถา อัตตทัตถเถระบรรลุอรหัตตผล



อ่าน พระอัตตทัตถเถระ
อ่าน คาถาธรรมบท อัตตวรรค