แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

บุคคลย่อมเป็นเสขะได้ด้วยการปฏิบัติอย่างนี้ คือ

บุคคลเห็นด้วยปัญญาโดยชอบตามความเป็นจริงว่า นี้คือขันธปัญจกที่เกิดแล้ว ขันธปัญจกนี้เกิดเพราะอาหารนั้น และเมื่อสิ่งใดเกิดแล้ว สิ่งนั้นมีความดับเป็นธรรมดา เพราะอาหารนั้นดับไป ครั้นเห็นเช่นนั้นแล้ว ย่อมปฏิบัติเพื่อความหน่าย คลายความกำหนัด เพื่อความดับแห่งขันธปัญจกที่เกิดแล้ว เพื่อความดับแห่งขันธปัญจกที่เกิดเพราะอาหาร และเพื่อความดับแห่งขันธปัญจกซึ่งมีความดับเป็นธรรมดา

บุคคลได้ชื่อว่าตรัสรู้ธรรมด้วยอาการดังนี้ คือ

บุคคลเห็นด้วยปัญญาโดยชอบตามความเป็นจริงว่า นี้คือขันธปัญจกที่เกิดแล้ว ขันธปัญจกนี้เกิดเพราะอาหารนั้น และสิ่งใดเกิดแล้ว สิ่งนั้นมีความดับเป็นธรรมดา เพราะอาหารนั้นดับไป ครั้นเห็นเช่นนั้นแล้ว ย่อมหลุดพ้นเพราะความหน่าย คลายความกำหนัด เพราะความดับ เพราะไม่ถือมั่นซึ่งขันธปัญจกที่เกิดแล้ว ไม่ถือมั่นซึ่งขันธปัญจกที่เกิดเพราะอาหารนั้น และไม่ถือมั่นซึ่งขันธปัญจกซึ่งมีความดับเป็นธรรมดา

อ่าน ภูตมิทสูตร