แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระผู้มีพระภาคตรัสพระภาษิตในสักกปัญหาว่า

สมณพราหมณ์เหล่าใดหลุดพ้นแล้วเพราะความสิ้นไปแห่งตัณหา สมณพราหมณ์เหล่านั้นเป็นผู้สำเร็จล่วงส่วน เป็นผู้มีความเกษมจากโยคธรรมล่วงส่วน  เป็นพรหมจารีบุคคลล่วงส่วน มีที่สุดล่วงส่วน เป็นผู้ประเสริฐสุดกว่าเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย

พระมหากัจจายนะได้จำแนกเนื้อความโดยพิสดาร ดังนี้

ความพอใจ ความกำหนัด ความเพลิดเพลิน ความทะยานอยาก ความเข้าถึง ความยึดมั่น อันเป็นที่ตั้งที่อยู่อาศัยแห่งจิตเหล่าใดในรูปธาตุ เวทนาธาตุ สัญญาธาตุ สังขารธาตุ และวิญญาณธาตุ  จิต ท่านกล่าวว่าพ้นดีแล้ว เพราะความสิ้น เพราะความคลายกำหนัด ความดับ ความสละ ความสละคืน ซึ่งความพอใจเป็นต้นเหล่านั้น
 

อ่าน หลิททิกานิสูตรที่ ๒