แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

เมื่อพระศาสดาตรัสว่า จากนี้ไป ๔ เดือน จักทรงปรินิพพาน ภิกษุ ๗๐๐ ในสำนักของพระศาสดาเกิดความสะดุ้ง ธรรมสังเวชเกิดขึ้นแก่พระขีณาสพทั้งหลาย  

พระติสสะเถระคิดว่า ตนยังเป็นผู้มีราคะอยู่  เมื่อพระศาสดายังทรงพระชนม์อยู่ ควรบรรลุพระอรหัตให้ได้ จึงอยู่ผู้เดียวในอิริยาบถ ๔

ภิกษุอื่นไปทูลพระศาสดาว่าพระติสสเถระไม่มีความรักในพระองค์ พระศาสดาจึงเรียกพระติสสะเถระว่าเหตุใดจึงทำอย่างนั้น เมื่อพระศาสดาทรงทราบเหตุแล้ว ทรงประทานสาธุการ แล้วตรัสว่า ภิกษุผู้มีความรักในเรา จงเป็นเหมือนติสสะเถิด แม้คนกระทำการบูชาอยู่ด้วยของหอมและระเบียบดอกไม้เป็นต้น ไม่ชื่อว่าบูชาเราเลย แต่คนผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมนั่นแหละ ชื่อว่าบูชาเรา

แล้วตรัสพระคาถานี้ว่า

บุคคลดื่มรสอันเกิดแต่วิเวกและรสพระนิพพาน เป็นที่เข้าไปสงบ ดื่มรสปีติอันเกิดแต่ธรรม ย่อมเป็นผู้ไม่มีความกระวนกระวาย ไม่มีบาป 

ในกาลจบเทศนา พระติสสเถระบรรลุพระอรหัต เทศนาได้มีประโยชน์แม้แก่มหาชน ดังนี้



อ่าน คาถาธรรมบท สุขวรรค
อ่าน พระติสสเถระ