บ่อเกิดแห่งกสิณ ๑๐ ประการ คือ
บุคคลย่อมจำ ปฐวีกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสองหาประมาณมิได้
บุคคลย่อมจำ อาโปกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสองหาประมาณมิได้
บุคคลย่อมจำ เตโชกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสองหาประมาณมิได้
บุคคลย่อมจำ วาโยกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสองหาประมาณมิได้
บุคคลย่อมจำ นีลกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสองหาประมาณมิได้
บุคคลย่อมจำ ปีตกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสองหาประมาณมิได้
บุคคลย่อมจำ โลหิตกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสองหาประมาณมิได้
บุคคลย่อมจำ โอทาตกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสองหาประมาณมิได้
บุคคลย่อมจำ อากาสกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสองหาประมาณมิได้
บุคคลย่อมจำ วิญญาณกสิณ ในเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ไม่มีสอง หาประมาณมิได้
อ้างอิง:
(๑) โกศลสูตรที่ ๑ พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๔ ข้อที่ ๒๙ หน้า ๕๔