แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

สมัยหนึ่ง ท่านพระสารีบุตร ท่านพระมหาโมคคัลลานะ และท่านพระอนุรุทธะ อยู่ ณ กัณฎกีวัน ใกล้เมืองสาเกต ท่านพระสารีบุตรได้ถามท่านพระอนุรุทธะว่า ที่เรียกว่าพระเสขะ ด้วยเหตุเพียงเท่าไร บุคคลจึงจะชื่อว่าเป็นพระเสขะ

ท่านพระอนุรุทธะตอบว่า บุคคลจะชื่อว่าเป็นพระเสขะ เพราะเจริญสติปัฏฐาน ๔ ได้เป็นส่วน ๆ

ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมพิจารณาเห็นกายในกายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย

ย่อมพิจาณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่ ความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย

ย่อมพิจาณาเห็นจิตในจิตอยู่ ความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย

ย่อมพิจาณาเห็นธรรมในธรรมอยู่ ความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย

อ่านพระสูตรเต็ม ปเทสสูตร